Stephan Wetzels
Denken en Zijn

Armstrong en een kleine ethiek over het ene of het andere kwaad

Print Friendly, PDF & Email

1. Op 24 augustus 2012 schreef ik met Eenzaam pleidooi voor een beschadigd icoon, een kleine ode aan Lance Armstrong. Hoe eenzaam ik werkelijk ben, blijkt nu de eerste rookwolken van het USADA-rapport zijn opgetrokken. Meer dan twee dozijn aan getuigenissen onder ede (voormalige ploeggenoten, verzorgers etc.) transactie-afschriften van ruim een miljoen dollar aan de beruchte dopingarts Michele Ferrari en een uitgebreide onthulling van een groots opgezet dopingmaskeringsprogramma, maken het geloof in de schone renner Armstrong (dat betekent hier niet meer: ‘nooit betrapt’) buitengewoon ingewikkeld. Ook voor de meest verstokte liefhebber. Want ons rest niets meer dan te geloven in het grootste complot uit de sporthistorie tegen één man.

2. Het enige wat er namelijk nog is, is de pertinente ontkenning van de kampioen zelf. Met de hand op het hart. Die ontkenning is fascinerend en brengt een aantal grote filosofische en psychologische moeilijkheden met zich mee. Hoewel het verleidelijk is in te gaan op het probleem van waarheid en subjectiviteit als synthese van het irrationele, gesymboliseerd door de enkeling die de strijd blijft voeren tegen het systeem, wil ik een specifieker probleem bespreken dat ermee samenhangt.

Kan een leugen gerechtvaardigd zijn, indien haar effect bijzonder ten goede komt aan anderen?

 3. Dit oude probleem steekt hier in grootse vorm de kop op. De bekendste en meest radicale ontkenner van deze vraag is de Duitser Immanuel Kant die in zijn Fundering voor de metafysica van de zeden uit 1785 streng afrekent metKant het leugentje om bestwil. Kant lijkt, naast de immer problematische categorische imperatief, te varen op het principe dat je altijd rekening moet houden met het feit dat een leugentje zomaar uit kan komen. En waar sta je dan nog?

4. Als Armstrong ooit nog de publieke opinie voor zich wil terugwinnen, en als ironische teleologische held de geschiedenisboeken wil halen, moet zijn verklaring in het licht staan van de desastreuse gevolgen die zijn ontmaskering zou hebben voor zijn strijd tegen kanker wereldwijd. Een soortgelijke verdediging heeft hij gegeven vanuit de ontkenning (zie laatste alinea), maar dat lijkt zijn stichting nu niet meer te kunnen redden. Toegeven vanuit eenzelfde motief lijkt hier een uitweg naar sympathie.

Ja, hij gebruikte doping, maar ja, hij zag hoezeer hij als winnaar van de Tour zijn strijd tegen de kwade ziekte kon voortzetten, met ongekende middelen. Oftewel: een ogenschijnlijk kleiner –uitstekend verborgen- kwaad, bleek een veel groter –openlijk zichtbaar- kwaad te kunnen verslaan. Hier heiligde het doel de middelen…. Wie zou die utilitaristische verleiding kunnen weerstaan? U?

5. Is het morele goede, in dit licht bezien, recht gedaan nu de kwade genius is gepakt, maar de strijd tegen een veel uitgebreider kwaad behoorlijke averij heeft opgelopen? Is het erg dat iemand een narcist is, als daardoor miljoenen dollars aantoonbaar kunnen worden ingezet voor onderzoek naar kanker? Ging het USADA in haar aanhoudende poging de grootste kampioen onder de zondaars te ontmaskeren werkelijk om het goede omwille van het goede? Of heeft daar ook het narcisme gezegevierd, behalve dat er nu geen miljoenen beschikbaar zijn gekomen voor iets goeds, maar slechts een hoop puin en gedesillusioneerde en ontredderde zielen?

6. Ik eindig met een ethisch gedachte-experiment, dat ik enige tijd geleden al uitwerkte en onder meer wonderbaarlijk in de praktijk kwam naar aanleiding van deze gebeurtenis. Het uitgangspunt van mijn gedachte-experiment is echter ooit geschreven om te overwegen of we, enigszins parallel aan de Ring van Gyges, ons een verstrekkende leugen zouden willen permitteren, als deze louter positieve gevolgen zou hebben, waarbij we de garantie hebben nooit te worden ontmaskerd (en is dat niet een onderliggende assumptie die vaak de reden is waarom we ons een leugentje permitteren?).

Oftewel: hoe zit het dan nog met het goede omwille van het goede? En wat zijn overigens onze werkelijke motieven wanneer wij zelf een leugen zouden kunnen ontmaskeren? Een aanzet tot zelfonderzoek derhalve:

7. Een oude man vertelt zijn verhaal. Op scholen, buurthuizen en conferenties in het hele land. Hij spreekt over een enorme strijd van het leven met de dood. De mensen luisteren, zijn onder de indruk en raken geïnspireerd door het ontroerende geschiedenis. Het verhaal waar de oude man ooit klein en onschuldig mee was begonnen, was uitgegroeid tot een imperium. Hij had zijn De oude man...eigen stichting waar onder meer de overheid flink wat geld in investeerde, was meerdere malen tegen wil en dank onderscheiden en inspireerde een hele nieuwe generatie. Vanaf die eerste onderscheiding had hij ontdekt dat hij met zijn verhaal levens kon veranderen, ten goede. En het Goede raakte hem diep. En hij voelde dat het niet meer om hem ging.

Er was echter één probleem: in werkelijkheid had hij nooit in Auschwitz gezeten. Hij had weliswaar de oorlog meegemaakt, kende ontbering en de armoede, maar niets daarvan kwam in de buurt van het concentratiekamp. Een toevallige persoonsverwisseling, met iemand die lang was vergeten, was de oorzaak geweest van zijn huidige identiteit.

Hij had zijn verhaal echter gaandeweg geperfectioneerd, voorvoelde dat hij reeds lang het moment was gepasseerd dat hij nog terug kon, en wist zich oprecht te troosten met de gedachte dat ondanks het feit dat hij het verhaal zélf niet had meegemaakt, het verhaal zelf wel écht was gebeurd. Wat was dan wezenlijk nog het probleem?

Op een dag echter ontdekt een professor tijdens een grote studie per abuis een document in de krochten van een archief. En dat document toont aan dat het verhaal van de oude man niet op hem van toepassing kan zijn. Hij is geen man die het concentratiekamp heeft overleefd. De professor weet dat dit het enige nog tastbare bewijs is dat de oude man van zijn troon kan stoten en waarmee zijn hele imperium in één klap wordt vernietigd.

Maar ja. Hij is een man van de waarheid. Maar hij beseft ook dat voor de waarheid hier een hoge prijs moet worden betaald. En hij twijfelt of die prijs niet veel te hoog is. Hoeveel schade zal hij niet aanrichten? En welke schade weet hij met zijn onthulling eigenlijk te voorkomen? Helemaal geen. Natuurlijk is de oude man verantwoordelijk voor wat hij heeft gedaan, maar de professor kent alle goede gevolgen en kent ook de bescheiden oude man bij wie hij nooit een kwaad motief heeft bespeurd. Maar ja…..die verdraaide waarheid! Moet hij zich hier laten dwingen zich te verplaatsen in het onpartijdige standpunt, dat de waarheid omwille van de waarheid vereist? Wat maken zijn waarden, gevoelens, overtuigingen en verlangens uit tot hoe hij de gevolgen ziet, wanneer het gaat om de waarheid? Moet hij eerst de oude baas confronteren?

In zijn boekenkast valt hem plots de Kritik der praktischen Vernunft op, ironisch genoeg naast Bernard Williams’ Moral Luck…

In zijn ooghoek ziet hij een doosje met lucifers liggen….’Wat is hier nu het juiste om te doen?’ vraagt hij zich af.

Leave a comment


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.


Amai

11 jaar ago

Ploeggenoten, die zelf doping gebruikten en met hun getuigenis daarmee strafvermindering kregen, is niet alleen een middeleeuwse vorm van bewijsvoering, maar juridisch ook op het randje van “bewijs.”
Zo lang er geen bloedmonsters zijn van Armstrong waaruit onomstotelijk blijkt dat hij doping heeft gebruikt is er geen keihard bewijs tegen hem. Nog afgezien van de vraag of het nog wel moreel acceptabel genoemd kan worden om 5 jaar na zijn laatste Tourzege met besmette bloedmonsters te komen. Hoe ver moet je hiermee gaan ? Kan het na 8 jaar ook nog ? Of na 10 jaar ? Moet dopinggebruik niet tijdens de koers worden aangetoond in plaats van jaren later ?

Robert

11 jaar ago

Amai, heb je het rapport gelezen?

27 getuigen, die, onder ede, hetzelfde verhaal brengen. Die getuigen zijn niet enkel (oud-)ploeggenoten die strafvernmindering zochten. Er zijn genoeg niet renners bij. Ook (oud-)ploeggenoten die niet verdacht werden van dopinggebruik, dus geen enkele baat hebben bij een bekentenis met strafvermindering. Renners die al gestopt zijn en dus ook geen baat hebben bij strafvermindering.

Leg eens uit wat er middeleeuws of “randje bewijs” is aan dergelijke getuigenverklaringen onder ede?

Er zijn daarnaast positieve bloedmonsters die, met grote zekerheid, aan Armstrong toegeschreven kunnen worden.

Is het moreel acceptabel om iemand na 5 jaar hier op te veroordelen? Als ik lees hoe grootschalig het dopingprogramma (en dus het bedrog) was, maar vooral met wat voor praktijken anderen tot doping werden aangezet, hoe getuigen geintimideerd werden, dan vind ik het immoreel om het links te laten liggen. Al was het 30 jaar geleden gebeurd.

Amai

11 jaar ago

@Robert
Laat 1 ding duidelijk zijn: ik ben fel tegen iedere vorm van doping. Maar een getuigenis – ook al zijn dat er 100 – is geen bewijs, maar een aanklacht of moet ik zeggen: hetze ? Er is tot op de dag van vandaag geen feitelijk bewijs. Waarom is Armstrong niet tijdens 1 of meerdere van zijn 7 Tourzeges betrapt ? Waarom moet het 5 jaar duren voordat er iets, maar geen bewijs, boven water is ? Dopingcontroles vinden toch TIJDENS de Tour plaats, toch niet erna ? Dit riekt mij te veel naar een Amerikaanse show. Ook al zouden honderd mensen verklaren dat Armstrong volgens hen homo is, dan hoeft dat nog niet waar te zijn !

Stephan Wetzels

11 jaar ago

Hoezeer ik het met Amai eens zou willen zijn….het net lijkt inmiddels behoorlijk gesloten:
https://www.ad.nl/ad/nl/1021/Meer-sport/article/detail/3333161/2012/10/17/Nike-verbreekt-samenwerking-met-Lance-Armstrong.dhtml

Nuance is hard nodig in zaak Armstrong

11 jaar ago

[…] geen deskundige is, omdat hij eigenlijk geen flauw idee heeft met wie hij te maken heeft. Alleen al de complexiteit van de materie en de persoon Lance Armstrong vergt hier een pas op de plaats, in plaats van via algemene […]

Armstrong en een kleine ethiek over het ene of het andere kwaad | Vrij-Zinnig.nl

11 jaar ago

[…] blog verscheen tevens op de  weblog van Stephan jQuery(document).ready(function($) { […]

Armstrong: waarheid en subjectiviteit. Een analyse van een bekentenis. | Stephan Wetzels

11 jaar ago

[…] Armstrong en een kleine ethiek over het ene of het andere kwaad […]

Armstrong: waarheid en subjectiviteit. Een analyse van een bekentenis. | Stephan Wetzels

4 jaar ago

[…] Armstrong en een kleine ethiek over het ene of het andere kwaad […]

Abonneren


 

Verschenen

Copyright 2024 Stephan Wetzels © All Rights on Texts Reserved.
Bezoek aan dit persoonlijke archief is gehouden aan de voorwaarden te vinden onder "Over deze website"